Ο Mad Max υπέρμαχος της Ελληνικής γλώσσας

Πρώτα πρώτα μιλάμε για ένα δίσκο που μάλλον δεν ήθελε να κυκλοφορήσει ή έστω κουράστηκε πολύ για να καταφέρει να το πετύχει. Όχι σύμφωνα με εμάς, αλλά με το δελτίο τύπου της εταιρίας μουσικών εκδόσεων με την επωνυμία Archangel Music.
Σύμφωνα λοιπόν με αυτά που διαβάζουμε σε αυτό, τα τραγούδια που απαρτίζουν αυτό το άλμπουμ ηχογραφήθηκαν κάποτε παλιά, σε ένα 8κάναλο κασετόφωνο κι έμειναν εκεί κλεισμένα για πολλά χρόνια. Δώσε κλότσο να γυρίσει δηλαδή η φάση. Ο λόγος απλός. Η κασέτα κόλλησε μέσα, ο δημιουργός κόλλησε κι αυτός περίπου το ίδιο χρονικό διάστημα, ώσπου πρόσφατα αναζητήθηκε παγκόσμια επί 12 μήνες ένα δεύτερο ίδιας τεχνολογίας – 70’s – 8κάναλο για να καλωδιωθεί με το πρώτο ώστε το ηχογραφημένο υλικό να μεταφερθεί σε μια άλλη κασέτα - αλλά κανάλι κανάλι ξεχωριστά και αποστασιοποιημένο ( το κανάλι) απο τα διπλανά του - μήπως και αυτή η νέα κασέτα τα καταφέρει και μεταφέρει την ηχογραφημένη μουσική – φωνές, φωνητικά, πολλές φωνές, σύνθια, κιθάρες, ντραμς κιτ, παντς και ατμόσφαιρες – σε ένα στούντιο, σημερινό, ηχοληψίας, ώστε να περάσουν τα τραγούδια την πασίγνωστη κι αδικημένα σημαντικατότατη διαδικασία της μίξης και να κυκλοφορήσουν γενικώς κάποτε, από την Archangel Music που πρόθυμα ανέλαβε το τασκ.
Ούτε αυτό πέτυχε από ότι αναφέρει το δελτίο της εταιρίας του Mad Max, κατά κόσμον γνωστού ως Νίκο Κυριακόπουλου, πρώην κρουστού των Ξύλινων Σπαθιών και ιδιοκτήτη του στούντιο όπου οι Τρύπες, τα Ξύλινα Σπαθιά και δεκάδες άλλοι ήρωες της αντεργκράουντ ροκ σκηνής της Σαλονίκης έκαναν τις πρόβες τους πριν εμείς τους απολαύσουμε ζωντανά. Μετά από βαρετές τεχνικές λεπτομέρειες σε Ευρώπη και Αμερική με τα πολλά – αναφέρει το δελτίο τύπου είπαμε… – λύθηκε το πρόβλημα αφού επιστρατεύτηκαν τζιμάνια που βρέθηκαν σε φόρουμ όπου τέθηκε για πρώτη φορά αυτό το παγκόσμιο πρόβλημα και ο δίσκος αφέθηκε στα πολύπειρα χέρια και πολυτάλαντα αυτιά του Τίτου και του Χρήστου για να περάσει την, προδηλωθείσα, διαδικασία μίξης και να πάρει έναν εγκόσμιο ήχο, κατανοητό ακόμη και από έμπειρους στο κάψιμο ακροατές. Ίσως το μοναδικό σαμπλ που να ακούσετε να γυρίζει λίγο άσκοπα άλλα επίτηδες είναι ένα κλαρίνο, παιγμένο από τον σολίστ πατέρα του Νίκου Κυριακόπουλου με την φιλαρμονική ορχήστρα της Σόφιας στα φόρτυς. Ίσως…
Ίσως να τα καταφέρετε και να μην το ξεχωρίσετε ανάμεσα στην χωρίς συγκεκριμένη καταβολή ενορχήστρωση του Mad Max. Ίσως, γιατί το απόλυτο γκροτέσκ που προσφέρει αυτή η μουσική είναι η μοναδική ανάσα στην, γεμάτη ολοκληρωτισμό, παράνοια που μας περιβάλει, τιμώντας ακριβώς αυτόν το προορισμό της και δηλώνοντάς πως πούστηδες και παλικάρια δεν γίναμε μαλλιά κουβάρια! Το γκροτέσκ εδώ, δεν, διεκδικεί τα πρώτα δάφνινα στεφάνια, αυτάρεσκο. Δίνει το χώρο στην σάτιρα χωρίς αυτοσκοπό, και στον αυτοσαρκασμό δίχως το σωσίβιο της ματαιοδοξίας. Εδώ βουτάς βαθιά φιλαράκι. Στα άπατα. Χωρίς να ξέρεις αν θα ξαναβγείς και πότε θα ξαναπάρεις ανάσα, γιατί οι δύτες μόνο ξέρουν πως χωρίς φόβο καις το λιγότερο οξυγόνο και είναι ασφαλείς οι βαθιές βουτιές. Όσοι βούτηξαν και βουτάνε ξέρουν γιατί πράγμα μιλάμε. Yo!
Το ηχόχρωμα του Mad Max είναι παγκόσμιο. Άχρονο** και απροσδιόριστο. Ούτε Ανατολή ούτε Δύση, αλλά κάποια από τις δύο που θυμάσαι καλά να είδες και προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου πως είναι η καλύτερο μέσα σου γιατί ντε και καλά εκεί ήταν το αμόρε της ζωής σου. Θα μπορούσε να είναι η μπροστάρικη ντίσκο της Νέας Υόρκης στα τέλη των σέβεντυς ή η επόμενη φούσκα που θα σκάσει, μετά από νεανικούς διθυραμβικούς χαιπτζήδικους- άρα αδόκιμους - επαίνους του μεγάλου νησιού. Δεν μετράνε βέβαια οι στίχοι στην προηγούμενη, εξυπνακίστικη, φιλολογική, εξίσωση. Για τον εξίσου απλό λόγο ότι κάνουν την διαφορά και υποστηρίζουν το φευγιό των κλεισμένων χρόνια μουσικών καναλιών στο κασετόφωνο που λέγαμε παραπάνω. Θυμάστε έ? Τα λόγια αυτά δεν έπρεπε να κυκλοφορήσουν τότε. Ήμασταν μάλλον πίσω τότε και θα το συλλαμβάναμε και κατατάσσαμε άστοχα κάτω από το φάιλ γεμάτο εμπιθρή “ Και Ρόδα και Τσάντα kai kopana”. Δεν πιστεύω να χαθήκατε τόση ώρα? Κι αν το κάνατε ξεκινήστε από κει που μείνατε όπως κάνετε αφηρημένοι όταν διαβάζετε το βράδυ πριν κοιμηθείτε ύπνο ανήσυχο.
Τα τετράστιχα που και καλά θα ενσωμάτωνα σε αυτό το κείμενο ακολουθούν σε επόμενη σελίδα, γιατί τώρα δεν είμαι στην φάση να τα παντρέψω με ρήματα και υπέροχα επίθετα, όπως συνήθως συμβαίνει στα δήθεν, ποιητικά, δελτία τύπου. Σε αυτό τον δίσκο ΔΕΝ συνήθως συμβαίνει. Ανατρεπτικός, αποτρεπτικός με τακτ και τρυφερότητα ο Mad Max - ο ένας και αυθεντικός εν ζωή και ουχί στο πανί του σινεμά - είναι ο κατάλληλος ξεναγός σε μονοπάτια περίεργα, που κάνα φεγγάρι, που και που, πεθυμάνε οι ψυχές. Ακούγοντάς το άλμπουμ νοιώθεις πως μπορείς να τα διαβείς, γιατί και οι πιο σκοτεινές πλευρές τους, πια, φωτίζονται από την σπάνια, ενστικτώδη, διάθεσή σου να παραδεχτείς τους σκοπούς και τις προθέσεις σου και να μην νοιώθεις άλλα και να φτάνεις να τα περιγράψεις για νοιώσεις πως τα ένοιωσες. Το γκροτέσκ εδώ είναι λυτρωτικό γιατί απλά είναι τίμιο. Ότι νοιώσεις ένοιωσες! Ζυγοσταθμίσου. Ο αυτοσαρκασμός του “ 1,2,3 λέγε με κεφτέ!” είναι απίθανο να απευθύνεται στο δικηγόρο που σου στερεί “ τα τέσσερα ματάκια αθώα τρυφερά “ , κι όμως αυτή είναι η αλήθεια και το στιχάκι είναι γραμμένο για τα παιδιά του, κάπου “ψηλά” στον Άθω. Αλλά να και πάλι έπεσα στην παγίδα των δελτίων τύπου των εταιριών που σχεδόν, βαρετά πάντα, προπαγανδιστικά περηφανεύονται την πραμάτεια τους. Ήξερα εγώ γιατί τα έγραψα σε επόμενη σελίδα. (Τα λόγια). Όποιος θέλει τα διαβάζει κι όποιος όχι ξέρει γιατί το κάνει και παίρνει την απόφαση και την ευθύνη.
Ο Mad Max είναι ο καθένας μας που ζει την ιστορία του απέναντι, χωρίς να την έχει γράψει ο ίδιος. Είναι ο δίσκος που ίσως και να άκουγε ο David Byrne σαν ντέμο για να τον κυκλοφορήσει στην Λουάκα Μποπ αλλά και η απόλυτη ηχητική υπόκρουση σε παρακμιακό μπαράκι, Κυριακή βράδυ σε επαρχιακή λουτρόπολη, χειμωνιάτικα.
Ο Mad Max, είναι υπέρμαχος της Ελληνικής γλώσσας την οποία ακόμη, και ως από τα ξένα ερχόμενος, χρησιμοποιεί λιτά. Ο Mad Max σιχαίνεται τα greeklish και φυσικά τα γρήκγκλισις, κι αυτό το κείμενο που δεν κατάφερε να μείνει, ένα απλό, συνδικαλιστικό, δελτίο τύπου.*
To γκροτέσκ πάντα στην ιστορία υπεράσπιζε την τέχνη στις πιο δύσκολες και δημιουργικές εποχές της. Εξόρκιζε τον κυνισμό λυτρώνοντας το συναίσθημα και καυτηρίαζε την τσιμενταρισμένα ορθόδοξη λογική και τα σιδερένια, τετράγωνα, μυαλά. Αυτό κάνει και τώρα. Και προς Θεού μην το μπερδέψετε με το κάλτ. Το πρώτο είναι τέχνη και το τελευταίο χαρακώματα…
*Σ.Σ. Γι αυτό έκατσα κι έγραψα στην σωστή, aggliki, γλώσσα όλες αυτές τις λέξεις που διαβάζετε. Άχρηστες εταιρίες…Δεν είναι τυχαίο πως στο σάιτ site τους ποστάρουν ατάκες όπως “ το πρώτο του λάιβ στο Δαφνί” , “ to deftero sto dromokaitio reeeeeeeeee!!!!!! και “ λολ!!!!!!το σήκρετ γκιγκ του Mad, στου Σινούρη, lol!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”.